---

Asklipiou and Eressou, Evelyn Volika archive, Cornelia Zarkia archive.

Nina Papaconstantinou, One Week, 2019



Malvina Panagiotidi, Ghost dance I-II, 2019


Nana Sachini, There is nothing here but Blue Flashes, 2020


Maria Loizidou, , Self other, 2009, Desmos Gallery Collection


Irini Karayannopoulou, Janus, 2020


Zoe Hatziyannaki, Women, 2020


Eva Isleifs & Rakel McMahon, I am nowhere, but I am not complaining, 2020 (A-Dash Space and Efi Drakopoulou Design studio)

Anthi Daoutaki, As if underwater, 18’, 2020





This is not a feminist project, Online Gaze, 45:45’, 2019

Asklipiou and Valtetsiou, Evelyn Volika archive, Cornelia Zarkia archive.

Greek poet, translator and intellectual, Katerina Anghelaki-Rooke (1939-2020) in her poem Lipiu and Lipiu Revisited (1993) refers to a heterotopy, founded in the realm of poetry: the topos of Lipiu, a space that can be perceived as the birthplace of her personal vocabulary. It is
equally, where the weeds of frustration, rage and deep sorrow grow, the failure of the unspoke words, a territory where she keeps all she has ever lost. The poet speaks up bringing forward the existential agony of bodies in precarity: how, where and through what channels do we
become audible and visible? The embodied articulation of a public voice and the overal physical effort to create a sound that can be heard become an everlasting struggle. Subjects lacking recognition by dominant discourse in the full spectrum of their existence are now forced
to invent an original code that will communicate their multiplicity: a thoroughly new language capable of translating into letters and syllables every single atom of their living experience. In Lipiu project, female artists and collectives are invited to compose the letters and the sounds
of a personal yet common language in which female experience will emerge as a collective an poetic voice in public space. From the interior of A-Dash space to the unexpected and exposed points along the street of Asklipiou, artworks coexist with and incorporate archive material of
feminist publications from the 70’s in an attempt to trace female emotional experience fro within and towards the public and vice versa. 

The exhibition is realised under the auspices and with the support of the Greek Ministry of
Culture and Stavros Niarchos Foundation (SNF).


GR

Η Ελληνίδα ποιήτρια, μεταφράστρια και διανοούμενη, Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ (1939-2020)
στα ποιήματα της «Λυπιού» και «Στη Λυπιού και πάλι» αναφέρεται σε μια ετεροτοπία
εντοπισμένη στο χώρο της ποίησης: τη Λυπιού, τον τόπο γέννησής του δικού της, προσωπικού
λεξιλογίου. Είναι ο τόπος όπου φύονται η ματαίωση, η αναστάτωση, η οργή και η οδύνη, η
αποτυχία των λέξεων να αρθρωθούν, μια περιοχή όπου έχει καταλήξει «ό,τι έχει χάσει». Η
ποιήτρια δίνει το λόγο στα επισφαλή υποκείμενα και την υπαρξιακή τους αγωνία: πώς, πού και
μέσα από ποια κανάλια ακούγονται και είναι ορατά; Η ενσώματη άρθρωση της δημόσιας φωνής
όσο και η συνολική φυσική προσπάθεια που απαιτεί η παραγωγή ήχου μέσα από το σώμα
γίνεται ένας διαρκής αγώνας. Ταυτότητες που δεν αναγνωρίζονται σε όλο το φάσμα της
ύπαρξής τους από τον κυρίαρχο λόγο καλούνται να εφεύρουν ένα νέο κώδικα για να την
επικοινωνήσουν, μια γλώσσα δική τους όπου το κάθε σωματίδιο της εμπειρίας τους, το κάθε
συναίσθημα θα έχει μια λέξη να το σημαίνει.
Στην έκθεση της Λυπιού σύγχρονες γυναίκες εικαστικοί συνθέτουν τους φθόγγους και παράγουν
τους ήχους μιας προσωπικής όσο και κοινής γλώσσας, ικανής να φέρει το προσωπικό τους
βίωμα ως μια συλλογική, ποιητική φωνή στο δημόσιο χώρο. Από το εσωτερικό της οικίας του Α-
DASH στον αριθμό 74 μέχρι απρόσμενα εκτεθειμένα σημεία κατά μήκος του δρόμου της
Ασκληπιού, τα έργα εμπλέκονται, συνυπάρχουν και ενσωματώνονται σε θραύσματα αρχειακού
υλικού από φεμινιστικό τύπο της δεκαετίας του ‘70 (αρχείο της Έβελυν Βολίκα) με σκοπό να
αποτυπώσουν τη θηλυκή εμπειρία του συναισθήματος από το «μέσα» προς το «έξω» αλλά και
αντίστροφα.

Παράλληλα με την έκθεση, θα πραγματοποιηθεί δημόσιο πρόγραμμα που θα εκπέμπει μέσα
από την ιστοσελίδα του A - DASH. Η έκθεση πραγματοποιείται υπό την αιγίδα και την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και
με δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ).